4 april 2007

Virtuele wereld, echte vrienden


In mijn vorige bericht heb ik het gezegd: ik ga het eens hebben over het sociale aspect van Second Life (SL). Die sociale kant van dat tweede leven zou ook een van de redenen zijn voor het succes van virtuele werelden. Maar hoe sociaal is het allemaal? Of lijkt dat alleen maar zo? Of is het op een andere manier een soort van sociaal?

Echt sociaal
Zoals eerder al gezegd, denk ik het laatste. In ieder geval voor mijzelf moet ik in SL de grenzen tussen sociaal zijn en lijken opnieuw ontdekken. De grenzen tussen persoonlijk en zakelijk vooral. Tussen vage kennissen en echte vrienden.

In Real Life (RL) voorzie je als vanzelf alle mensen die je ontmoet van een sociaal etiket. Naarmate je ze vaker ontmoet, kan het opschrift van dat stickertje veranderen. Mensen kunnen vage kennissen zijn of echte vrienden... of vanalles daar tussenin. Je hoeft er eigenlijk niet bij na te denken. En ook pas je er automatisch je omgangsvormen op aan. Bijvoorbeeld je manier van praten of hoe dichtbij je iemand bij je in je buurt wilt hebben staan als je praat.

Anders sociaal
In m'n tweede leven lijkt dat automatische sociale detectiesysteem te zijn uitgeschakeld. Op de een of andere manier plak je langs een andere meetlat dezelfde stickertjes. De tijd lijkt daarin wel sneller te gaan. Andere digitale poppetjes zie je sneller als kennissen en voor je gevoel ook zelfs sneller als vrienden... alhoewel ik daar rationeel nog niet echt bij kan. Het verstand zegt dus nog iets anders dan het gevoel. (Wat bij mij wel vaker het geval is, dus misschien is dat het wel...)

Maar goed, blijft staan dat je in SL sneller contacten in de diepte lijkt op te bouwen. Zelfs als je bepaalde personen maar een paar keer hebt ontmoet. Ermee hebt gechat dan toch. En in je lijst met friends staan ook gewoon vage kennissen... en die kun je nog niet in aparte mapjes stoppen.

Professionals zijn veilig
Nou beweeg ik me veelal over de info-eilanden, waar over het algemeen informatieprofessionals rondhangen. (Naast de toevallige passanten, mensen op zoek naar specifieke informatie, algemene help enzovoort.) Die omgeving is dus redelijk veilig.

Je weet immers eerder dan op sommige andere plekken wat voor soort vlees je in de kuip zult hebben. Eigenlijk alsof je collega's ontmoet, die je ook in het echte leven zou kunnen ontmoeten. Alhoewel dit ook echte collega's zijn natuurlijk! (Alleen ontmoet je ze virtueel.)

Maar zelfs aan die wereld van info-profs zit een persoonlijke rand, merk ik. Laat ik een voorbeeld geven: er moet heel wat gebeuren voor ik me door een RL collega laat meesleuren naar een kledingzaak. Toch is dit in SL al gebeurd! (Een SL collega was m'n oranje shirt beu...)

Redelijk spelenderwijs is met enkele van die collega's de band wat persoonlijker geworden. Daar ben ik verder niet naar op zoek gegaan hoor, maar net als in m'n analoge leven klikt het met sommige collega's nou eenmaal prima. En met sommigen natuurlijk wat minder. Daar is niks onnatuurlijks aan, ook niet digitaal.

Blijft voorop staan dat ik in SL ben gekomen - en dat is nog steeds het doel - om de kansen voor mijn beroep te ontdekken. Maar toch... Dat persoonlijke aspect is een aardige dimensie extra.

Als die stappen tussen vage kennissen tot echte vrienden al zo snel doorlopen worden binnen zo'n zakelijke setting als het info-eiland, hoe snel zou dat dan wel niet gaan op plekken in SL die juist specifiek bedoeld zijn voor die sociale kanten van dit tweede leven?

Met andere woorden: hoe snel maak je daar (voor je gevoel) echte vrienden, terwijl daar (misschien) rationeel gezien, gemeten naar maatstaven van het echte leven, geen sprake van kan zijn?

Ik ben geneigd te geloven dat we door ons gevoel een beetje voor de gek worden gehouden. Met als onderstroom de speciale, sociale dimensie van een virtuele wereld. Maar aan de andere kant blijkt dit voor jongeren gewoon een werkelijkheid, die al bestaat: vriendschappen in een virtuele wereld zijn net zo waardevol, hebben net zoveel diepgang, als vriendschappen in het niet-virtuele leven.

Nou, dat zijn zo ook onderwerpen waar ik me mee bezighoudt... SL is niet alleen een interessante wereld wat het zakelijk belang betreft. Het is ook als sociaal platform het overdenken waard. Intrigerend zelfs. Juist door de sociale kanten die ook aan je dagelijkse werk kleven. Met collega's en klanten.

Communicatie als valkuil
Er zitten nog wel wat haken en ogen aan dit verhaal. Bijvoorbeeld de valkuilen die schriftelijke communicatie, zoals mail en chat, met zich meebrengen. Misschien is het daarom ook wel dat iedereen in SL - in ieder geval op het info-eiland dan - wel extra aardig lijkt. Een overvloedig gebruik van smileys, van beleefde woorden en van de kwalificatie great voor ieder idee.

Misschien bang om, net als wat in mails en op forums nogal snel gebeurt, een ander gemakkelijk voor het hoofd te stoten. Voor mij geldt dat trouwens ook. Zo ben ik steeds zo correct mogelijk, om met mijn arme Engels anderen maar niet onbedoeld te lopen beledigen. Wat dan weer leidt to vele complimenten over mijn goede Engels, mijn correcte taalgebruik, leuke gesprekken enzovoort... Of zou dat dan ook weer overdreven beleefdheid zijn... ;-)

2 opmerkingen:

  1. Tsja, je krijgt ook wel eens cadeautjes in SL. Zo was ik laatst in Amsterdam (SL) en voor ik het wist kreeg ik de melding: "drugsdealer" has given you an object called "joint". Met de keuze tussen "keep" en "discard". Om die vrijgevigheid iets minder enthousiast te laten zijn heb ik houw raad opgevolgd door "efkes m'n pupke te pimpen". Met meer spierballen, een paardenstaart, staalblauwe ogen en een lengte van 6-foot-7. En verdomd, het wordt minder. Het lijkt wel wat op de "wa" (de schreeuw in lichaamstaal die neerkomt op "blijf van me af" uit de oosterse vechtsporten).

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Richard, dat gebeurde mij nou eens in het echte Amsterdam! En m'n RL pupke kan ik nog niet zo snel pimpen, geloof ik... ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.